Gidget 1959 by Paul Wendkos
Na pierwszy ogień leci klasyk czyli „Gidget” od Paula Wendkosa. Adaptacja książki Frederika Kohnera z 1957 roku, pełna humoru, romansu i fascynacji kulturą surfingu. Film doskonale oddaje ducha swojej epoki, przenosząc widza do słonecznych plaż Kalifornii lat 50. Sandra Dee w roli Gidget – przezwisko nadane przez kumpli jej gacha – wspaniale wciela się w rolę energicznej i nieco niezdarnie uroczej nastolatki, która postanawia odkryć tajemnice surfingu. Jej świeże podejście do życia i determinacja są zarazem ujmujące i zabawne. Film oddaje również ducha ery surfingu, z plażowym klimatem, kolorowymi deski do surfingu i charakterystyczną muzyką. Romantyczny wątek między Gidget a Moondoggie dodaje uroku, a relacje między bohaterami sprawia, że trudno się nie zaangażować emocjonalnie. Mimo że „Gidget” może być uznawane za lekki film, to jednak przemyca pewne wartości i przesłania o przyjaźni, odwadze i odkrywaniu swoich pasji. Jest to produkcja, która doskonale wpisuje się w klimat lat 50. i 60., zachowując swoją świeżość i urok przez wszystkie te lata.
Warto zauważyć, że „Gidget” odegrało istotną rolę w popularyzacji kultury surfingu i stało się jednym z klasyków kina z lat 50. i 60.
Za darmoszke można objerzeć tutaj.
First up is the classic „Gidget” directed by Paul Wendkos. An adaptation of Frederick Kohner’s 1957 book, it’s full of humor, romance, and a fascination with surf culture. The film perfectly captures the spirit of its time, transporting the viewer to the sunny beaches of 1950s California. Sandra Dee, in the role of Gidget – a nickname given to her by her friends – brilliantly embodies the character of an energetic and somewhat clumsily charming teenager who decides to uncover the secrets of surfing. Her fresh approach to life and determination are both endearing and amusing. The film also captures the spirit of the surfing era, with beachy vibes, colorful surfboards, and distinctive music. The romantic thread between Gidget and Moondoggie adds charm, and the relationships between the characters make it hard not to become emotionally invested. While „Gidget” may be considered a light film, it conveys certain values and messages about friendship, courage, and discovering one’s passions. It’s a production that fits perfectly into the atmosphere of the 1950s and 60s, maintaining its freshness and charm over all these years.
Watch here for free.
Big Wednesday 1978 by John Milius & Dennis Aaberg
Ten film to jak podróż na falach LSD przez psychodeliczne zakątki kalifornijskiego surfa. John Milius wrzucił nas w wir szaleństwa lat 60., gdzie deski do surfowania były jak magiczne dywaniki, a fale to nie tylko woda, ale jebane żywe stworzenia gotowe połknąć cię całego. Film śledzi losy trzech przyjaciół-surferów, Matta, Jacka i Leroya, w ciągu kilku kluczowych lat ich życia. Milius zgrabnie ukazuje zmieniającą się kulturę i społeczeństwo, przy czym surfing staje się metaforą dla wielu aspektów ludzkiego doświadczenia. „Big Wednesday” jest nie tylko o ekscytujących przygodach na fali, ale to także głęboka refleksja nad życiem i jego nieuchronnymi zmianami. Chłopaki szukają sensu życia, ale sens to jakby unosił się gdzieś w butelkach browarów, dymie marihuany i falach. Zdjęcia do filmu są niezwykle imponujące, zwłaszcza w scenach surfowania, gdzie kamera uchwyca zarówno piękno, jak i niebezpieczeństwo oceanu. Muzyka również doskonale oddaje ducha lat 60., tworząc niezapomnianą ścieżkę dźwiękową. Muzyka, to jakby Grateful Dead i Jefferson Airplane zaszalały na plaży. To nie tylko towarzystwo dźwięków, ale jakbyś miał własnego demona na barku, który ci szepcze, że życie to jebane safari nawet surfari.
„Big Wednesday” to nie film, to trip, do którego dobrze zapalić jointa i rzucić się w rzeczywistość lat 60tych, która jest zarazem piękna i piekielna. To nie jest dla tych, co chcą oglądać filmy na trzeźwo, to dla tych, co chcą poczuć puls lat 60 na swojej skórze i zobaczyć, jak życie to jeden wielki jebany rollercoaster.
Do zobaczenia tu.
This film is like a trip on LSD waves through the psychedelic corners of California surf. John Milius threw us into the madness of the ’60s, where surfboards were like magic carpets, and the waves were not just water but damn living creatures ready to swallow you whole. The film follows the fates of three surfer friends, Matt, Jack, and Leroy, over several crucial years of their lives. Milius skillfully portrays the changing culture and society, with surfing serving as a metaphor for many aspects of the human experience. „Big Wednesday” is not just about thrilling adventures on the wave; it’s also a deep reflection on life and its inevitable changes. The guys are searching for the meaning of life, but it’s like it’s floating somewhere in beer bottles, marijuana smoke, and waves. The cinematography is incredibly impressive, especially in the surfing scenes where the camera captures both the beauty and danger of the ocean. The music perfectly captures the spirit of the ’60s, creating an unforgettable soundtrack. It’s like Grateful Dead and Jefferson Airplane went wild on the beach. It’s not just a companionship of sounds; it’s like having your own demon on your shoulder whispering that life is a damn safari, even a surfari. „Big Wednesday” is not just a film; it’s a trip. It’s the kind of trip where you’d want to light up a joint and dive into the reality of the ’60s, which is both beautiful and hellish. It’s not for those who want to watch movies sober; it’s for those who want to feel the pulse of the ’60s on their skin and see how life is one big damn rollercoaster.
Watch here.
Surf’s Up 2007 by Ash Brannon, Chris Buck
Kolejny klasyk tyle, „Surf’s Up” to animowana perełka, która nie tylko rozbawi, ale i przyniesie fajny chilloutowy vibe. Film jest jak fala dobrej energii, która porwie cię na przygodę w świat pingwiniego surfowania. Historia toczy się wokół Cody’ego Mavericka, młodego pingwina z zamiłowaniem do surfowania. Cody wyrusza na wyspę Pen Gu, aby wziąć udział w prestiżowych mistrzostwach surfingu dla ptaków. Wraz z nim poznajemy różnorodne postacie, w tym intrygującego surferskiego mentor, Big Z. „Surf’s Up” przyciąga nie tylko zabawnymi dialogami i dynamicznymi scenami surfowania, ale także przekazem o dążeniu do marzeń i znaczeniu przyjaźni. Humor filmu jest uniwersalny, a animacje są pełne kolorów i życia. Ścieżka dźwiękowa, w tym utwory takie jak „Lose Myself” od Lauri Ylönen, dodaje tej bajce dodatkowego kopa. To nie tylko film dla dzieci – „Surf’s Up” ma w sobie coś dla każdego. Działa jak lekki przypływ pozytywnej energii, który sprawia, że chcesz położyć się na plaży i popatrzeć, jak pingwiny robią swoje na desce. Zdecydowanie warto dać się ponieść tej animowanej fali dobrej zabawy!
Na CDA za frajer.
„Surf’s Up” is an animated gem that not only entertains but also brings a cool and laid-back vibe. The film is like a wave of good energy, taking you on an adventure into the world of penguin surfing. The story revolves around Cody Maverick, a young penguin with a passion for surfing. The film takes on a unique mockumentary style, adding an original touch to the narrative. Cody sets out to the island of Pen Gu to participate in prestigious bird surfing championships, introducing us to diverse characters, including the intriguing surf mentor, Big Z. „Surf’s Up” captivates with its humorous dialogue, dynamic surfing scenes, and a message about pursuing dreams and the importance of friendship. The humor is universal, and the animations are vibrant and full of life. The soundtrack, featuring songs like „Lose Myself” by Lauri Ylönen, adds an extra kick to the film. It’s not just a movie for kids— „Surf’s Up” has something for everyone. It works like a light tide of positive energy, making you want to lay back on the beach and watch the penguins do their thing on the surfboard. Definitely worth catching this animated wave of fun!
Check on streams.
North Shore 1987 by William Phelps
„North Shore” to jak rytuał na hawajskich falach, gdzie tłumy turystów próbują zrozumieć język oceanu. Film z 1987 roku, w reżyserii Williama Phelps, to podróż w dzikie zakątki surferskiego raju, ale jednocześnie opowieść o poszukiwaniu sensu w morskich mękach. Historia skupia się na młodym surferze z Arizony, Ricku Kane’u, który marzy o tym, by stanąć na deskach na północnym brzegu Oahu i zdobyć szacunek tamtejszych surferów. Film przenosi nas w świat intensywnych rywalizacji, ducha przygody i nauki życia na fali. To pełna adrenaliny opowieść, która wplata wątki przyjaźni, miłości i odkrywania własnych granic. Rick musi zmierzyć się nie tylko z potężnymi falami, ale także z miejscowymi surferami, którzy nie zawsze są gotowi przyjąć nowicjusza z otwartymi ramionami. Zdjęcia do filmu są jak abstrakcyjne obrazy, ukazujące nie tylko piękno hawajskiego krajobrazu, ale i konflikt między człowiekiem a żywiołem. To jak eksperyment, w którym kamera tańczy z falami, próbując uchwycić to, co nieuchwytne. „North Shore” to nie tylko film, to jak filozoficzno-romantyczna refleksja na temat ludzkiego ducha, unoszącego się na desce życia w rytmie oceanu. Czy Kane naprawdę zdobywa coś wielkiego, czy może tylko wpada w niekończący się ocean swoich pragnień? To pytanie, które unoszą w powietrzu jak hawajskie mgły.
A tutaj cały film.
„North Shore” from 1987 is a cinematic dive into the wild and unpredictable world of Hawaiian waves, offering both spectacular views and a narrative steeped in the trials and tribulations of the surfing culture. The story centers around Rick Kane, a surfer from Arizona with dreams of conquering the waves on the North Shore of Oahu, seeking respect among the local surfers. The film immerses us in the realm of intense competition, the spirit of adventure, and the lessons learned from riding the waves. Is an adrenaline-pumping tale interwoven with themes of friendship, love, and the discovery of one’s own limits. Rick must face not only the formidable waves but also the local surfers who may not always welcome a newcomer with open arms. The cinematography is stunning, particularly in the surfing scenes, where the cameras capture the beauty of Hawaiian beaches and the raw power of the ocean. The soundtrack complements the atmosphere, rhythmically aligning with the Hawaiian melodies. „North Shore” uplifts, instills courage, and transports even those who’ve never stood on a surfboard to the Hawaiian waves. While it may not have achieved cult status, it undeniably remains one of those surfing films cherished by enthusiasts and appreciated by those who value the thrill and beauty of nature. „North Shore” transcends being a mere film; it’s a philosophical reflection on the human spirit, riding the waves of life in tune with the ocean’s rhythm. Does Kane truly attain greatness, or does he merely plunge into the boundless ocean of his desires? This question lingers in the air like Hawaiian mists. Here it is.
Surf Nazis Must Die 1987 by Peter George
Jeden z moich ulubionych obrazów z surfingiem w tle. „Surf Nazis Must Die” to film z 1987 roku, który wkracza na ekrany z dziką mieszanką surfingu, postapokaliptycznej przemocy i absurdalnej rozrywki. To dzieło reżysera Petera George’a, które wciąga widza w surrealistyczną podróż po krańcach kiczu i absurdu ale czy na pewno? Historia filmu rozgrywa się w postapokaliptycznym świecie, gdzie grupa nazistowskich surferów przejmuje władzę nad plażami. Główna bohaterka, Eleanor „Mama” Washington, staje do walki przeciwko tej fali faszyzujących surferów po tym, jak jej syn zostaje brutalnie zamordowany. Ten obraz nie ma w sobie zbyt wiele powagi; to raczej mieszanka groteski, nonsensu i przerysowanych postaci. Film przyciąga uwagę absurdalnym tytułem, a sama historia jest tak przewrotnie nierealistyczna, że staje się czymś w rodzaju kiczowatej satyry. Zdjęcia do filmu są nisko budżetowe, ale to nadaje mu pewien wintydżowy urok, który pasuje do jego absurdalnego charakteru. Muzyka również wtapia się w klimat, choć nie oczekujcie tu wielkich kompozycji. „Surf Nazis Must Die” to produkcja, która nie aspiruje do statusu arcydzieła kina, ale z pewnością przyciąga uwagę swoją. To film dla tych, którzy szukają czegoś skrajnie nietypowego i gotowi są na dziką, nieuzasadnioną jazdę surfersko-nazistowską. Podsumowując, wszyscy naziści powinni zginąć. TUUUUUUUUU.
„Surf Nazis Must Die” from ’87 is like stumbling into a seedy beachside dive, reeking of cheap beer and the stench of trouble. Directed by Peter George, it’s a wild ride through the underbelly of post-apocalyptic absurdity, a flick that Bukowski might have chuckled at over a cigarette and a bottle of whiskey. The story unfolds in a dystopian world where a gang of Nazi surfers seizes control of the beaches. Eleanor „Mama” Washington, our no-nonsense protagonist, steps up to take on these fascist wave riders after her son is brutally murdered. This film doesn’t take itself too seriously; it’s a concoction of grotesque characters, senseless violence, and a plot so outlandishly unrealistic that it becomes a kind of kitschy satire. The absurdity of the title alone grabs your attention, setting the tone for a rollercoaster of exploitation. The cinematography is gritty, low-budget, yet somehow fitting for the exploitative nature of the film. It has a rough charm that aligns with its grimy, over-the-top style. The music, nothing to write home about, but it does its job, blending into the chaotic atmosphere. „Surf Nazis Must Die” isn’t vying for cinematic greatness; it’s more like the scribblings on a bar napkin after a night of debauchery. It’s a film for those who crave the strangely unconventional, a wild, unwarranted surf through Nazi-infested waters. It’s the kind of movie Bukowski might have enjoyed with a smirk, a grimace, and a cynical nod to the absurdity of it all. HEEEEERE.
Soul Surfer 2011 by Sean McNamara
„Soul Surfer” opowiada inspirującą historię prawdziwej surf nakurwiaczki Bethany Hamilton, utalentowanej surferki, która straciła rękę w wyniku ataku rekina. Reżyserka Sean McNamara przedstawia nie tylko dramatyczną chwilę w życiu Bethany, ale również jej niezłomną siłę ducha i determinację do powrotu na fale. Historia rozpoczyna się od idyllicznego życia na hawajskiej wyspie, gdzie Bethany, wraz z rodziną, oddaje się swojej pasji – surfowaniu. Nagłe spotkanie z rekordowo dużym rekinem zmienia jednak wszystko, pozostawiając Bethany z tragicznym uszczerbkiem na zdrowiu. Film wspaniale oddaje proces emocjonalnego zdrowienia bohaterki, jej walkę z utratą i proces adaptacji do nowej rzeczywistości. AnnaSophia Robb, w roli Bethany, przekonująco oddaje siłę i determinację surferki, stawiając czoło trudnościom i zmagając się z własnymi lękami. Jako obraz motywacyjny, „Soul Surfer” nie unika trudnych tematów, a jednocześnie podkreśla siłę rodziny, wiary i społeczności. Carrie Underwood w roli nauczycielki surfingu doskonale uzupełnia obsadę, dodając nieco ducha rywalizacji i mentorstwa. Zdjęcia do filmu prezentują hawajskie krajobrazy i dynamiczne sceny surfowania, a ścieżka dźwiękowa tworzy odpowiednie tło dla emocji płynących z ekranu. „Soul Surfer” to nie tylko film o surfingu; to opowieść o sile ludzkiego ducha, przezwyciężaniu przeciwności losu i inspiracja dla tych, którzy spotykają się z życiowymi trudnościami. Warto dać mu szansę, zwłaszcza jeśli szukasz poruszającej historii o odwadze i determinacji.
Można obejrzeć tutaj jeśli jeszcze nie widzieliście.
„Soul Surfer” is a 2011 film that tells the inspiring true story of Bethany Hamilton, a talented surfer who lost her arm in a shark attack. Directed by Sean McNamara, the film not only captures the dramatic moment in Bethany’s life but also her indomitable spirit and determination to get back on the waves. The story begins in the idyllic life on the Hawaiian island, where Bethany, along with her family, immerses herself in her passion for surfing. A sudden encounter with a record-breaking shark, however, changes everything, leaving Bethany with a tragic loss. The film beautifully portrays the emotional healing process of the protagonist, her struggle with loss, and the adaptation to a new reality. AnnaSophia Robb, in the role of Bethany, convincingly conveys the strength and determination of the surfer, facing challenges and confronting her own fears. As a motivational film, „Soul Surfer” doesn’t shy away from difficult themes while emphasizing the power of family, faith, and community. Carrie Underwood as the surfing instructor complements the cast well, adding a touch of competition and mentorship. The cinematography showcases the Hawaiian landscapes and dynamic surfing scenes, while the soundtrack creates a fitting backdrop for the emotions unfolding on the screen. „Soul Surfer” is not just a film about surfing; it’s a story of the strength of the human spirit, overcoming adversity, and an inspiration for those facing life’s challenges. It’s worth giving it a chance, especially if you’re looking for a touching narrative about courage and determination.
The one who seeks, shall find.